Edinburgh’da bazı sabahlar, şehir sanki seni rahatsız etmemek için daha yavaş uyanıyor. Rüzgâr, her zamanki gibi taş binaların arasında dolaşsa da bugün sesi yumuşak; yağmur da acele etmiyor. Perdeleri aralayıp gri gökyüzüne baktığımda, içimde garip bir huzur beliriyor — kimseyle konuşmadan geçecek bir günün sessizliğine kendimi yavaş yavaş alıştırıyorum (Ders sonrası sessizlik olaak elbette bu).
Kahvaltımı tamamlayıp odama çıktığımda gün daha yeni ağarıyor, ağırlıklı olarak karanlık hakim her yere. Aşağıda sabah otobüsüne yetişmeye çalışan birkaç insan, yağmurun altında hafif eğilmiş yürüyor. Şehir hareket ediyor ama ben bu sabah onun dışında kalmayı seçiyorum.
Dışarı çıktığımda yağmur ince, neredeyse görünmez. Adımlarım ıslak sokaklarda yankılanıyor; köpeğini gezdiren adamla selamlaşıyorum.
Yağmuru hissetmek için durakğın altına girmeden dışarıda bekliyorum. Bu şehir, sessizliğiyle bile seni konuşturuyor; düşüncelerini ortaya çıkarıyor. Belki de bu yüzden seviyorum Edinburgh’u — seni kendi içine çeken bir dinginliği var. Burada yalnızlık, boşluk değil; bir tür doluluk, kendinle yeniden tanışma hâli.
Öğleden sonra kursun kütüphanesine sığınıyorum. Sessiz sakin dersime çalışırken zaman kavramı kayboluyor.
Sonra küçük bir kafeye oturuyorum. Cam kenarında, sıcak bir fincan kahve, dışarıda hızlanan yağmur, ve içimde garip bir minnettarlık. Bu şehirde hiçbir şey yapmamak bile anlamlı hale geliyor. Belki de bazen hiçbir şey yapmamak, her şeyi yeniden duymaktır.
Akşamüstü eve dönerken yollar yine ıslak ıslak, ama sokak lambaları yandığında o ıslak taşlar parlıyor. Gün bitiyor, ama içimde sessiz bir denge kalıyor.
Bugün kimseyle konuşmadım.
Ama belki de uzun zamandır ilk kez, kendimle gerçekten konuştum. Ve Edinburghla. Canım Edinburgh'umla...
0 yorum:
Yorum Gönder