25 Kasım - Gianpiero’nun Vedası

Evet, benim 500 yıllık tarihi olan evinde babası, annnesi ve kedisiyle yaşayan sevimli İtalyan arkadaşıma bugün veda günümüzdü. Teyzesi ve eniştesiyle birlikte kalan, benim evimden 4-5 durak daha aşağıda oturan yol arkadaşım, benimle hep dertleşen, Edinburgh’ta çalışma vizesi alması için nasıl bir yol izlemememiz gerektiğini öğrenmek için beraber çabaladığımız, Waverley Train Station önündeki banklarda otururken bankın tahtaları arasına düşmüş şırınga ve iğnesini görünce eve soyunarak giden ve üzerinde ne varsa hepsisin çöpe atan, Erika’dan hoşlanan ve onunla az bir süre olsa da birlikte olmak için türlü yolu deneyen…

Ve en sonunda konuşacak cesareti bulduğumda beklediğim tepkiyi alan… “Sen benim en yakın arkadaşımsın. Arkadaş kalalım!” dedi elbette kibar Erika’mız.

Dersten sonra grubumuzun tek erkeğini Edinburgh AirPort’a hep birlikte sohbet ederek götürdük. Bir kaç ay sonra hepimiz yavaş yavaş dağılacaktık dünyanın diğer taraflarına. Aslında ilk vedayı Gabrieli etmişti ama benim Gianpiero ile kurduğum bağ çok daha kuvvetliydi, bu nedenden dolayı onu daha fazla özleyeceğimi biliyordum.

Sarıldık uzun uzun, teyzesi ve eniştesine emanet ettik ve geldiğimiz tramla geri döndük. O giderken kendi ülkesine doğru, benim aklımda yarınki dersimin ödevleri vardı.