Hayır, insan evladı değil.
İşyerimize terkedilme sonucu tesadüfen gelmiş, şöyle bir güzellik. Dünyanın gerçekten de en hoşgörülü, (patisine yanlışlıkla bastım mesela, çok hafif viykledi. İnsana bassam höh üstüme çıkaydın bari diyeceğine eminim.), beklentisi minimum (çok işim var diye iki hafta bebenizle ilgilenmeyin, bonzaiye başlar valla. Bizimkisi en fazla bir dakika yüzüme dahi bakmayıp sonra herşeyi unutuyor.), sabrı bol, duygulardan anlayan (canım çok sıkıldığında bir keresinde yanında ağlamıştım. Ben hayatım boyunca böyle bir çırpınma görmedim ağlamamam için. Yemeğini bıraktı ve benimle ilgilenmeye başladı, yüzünü yüzüme yaklaştırdı, baktı, başını omzuma koydu. Sarıldık. Sonra çok sevdiği oyun sopasını getirdi bana, oynayınca kafam dağılsın diye olduğunu düşünüyorum. Yanından ayrıldığımda çok daha mutluydum.) dünya tatlısı bir varlık. Yemeğimin yarısına, işte verdiğim tüm aralara, tüm mutluluğuma, annemin üşümemesi için ördüğü hırkalara, akşam hava soğuduğunda kulübesinden çıkmasa bari diye iç geçirmelerime sahip köpekcik..
İyi ki varsın dört ayaklı melek..
26 Aralık 2014 Cuma
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
3 yorum:
Aslinda duygulandim yazinda.insandan daha duyarli bir varlik.ben hic hayvan beslemedim.minik japon baligi disinda.kedilere sicak bakmiyorum kopekler etkiliyo beni.hele o resimdeki.o ne guzellik.
Aslında en sadık dosttur onlar.
o kadar güzel ki <3 anlatılacak gibi değil. kibarlığı da bitiriyor beni ayrıca.
ayşe, gerçekten dostlar..
Yorum Gönder